#ThrowbackThursday: 3 weken geleden lag ik er nog zo bij.. (2024)

Vorige week hoorde ik het pas voor het eerst terug, het telefonische interview met dat Yaël Weijenberg met mij hield voor L1 radio. Natuurlijk wist ik dat de filmpjes die ik zelf gemaakt had via 1Limburg en L1 televisie door de provincie waren gegaan, want ik verzoop zowat in de hartverwarmende reacties van bekenden en onbekenden die mij bereikten via WhatsApp, mail, Facebook, Twitter en allerlei andere kanalen o.a. in de vorm van bloemetjes en kaartjes. Ik had stomweg over het radiobericht heen gelezen in al die massa. Het is vandaag precies 3 weken geleden dat dit opgenomen en uitgezonden is. Er is veel gebeurd in de tussentijd. Veel goeds! En ik vind het belangrijk om in deze tijd ook goede ervaringen te delen.

Dit interview zo terug te horen raakte mij, zeker ook omdat er zo'n enorm contrast was met hoe ik me toen voelde ten opzichte van hoe ik me nu voel. En dat in zo'n korte tijd. Daar moest ik even over nadenken.. Waarom heb ik zoveel geluk gehad? Waarom ben ik hier uit gekomen en waarom gaat mijn herstel zo voorspoedig? Ik heb nog een lange weg te gaan, vooral mentaal, maar ik prijs me gelukkig dat ik alweer een uurtje kan fietsen met een van mijn dochters en drie kwartiertjes kan wandelen met mijn vrouw op een normaal tempo. Ik ken verhalen van lotgenoten die na weken nog niet van bed naar bank kunnen lopen. Lang moet ik daar ook niet bij stilstaan, want op een gegeven moment ga je je schuldig voelen.

Liever voel ik mij namelijk dankbaar. Dankbaar voor alle hulp en steun die ik tijdens en na mijn ziekte gekregen heb. Ik zal een aantal voorbeelden geven, want ik heb er wat van geleerd:

• Chloroquine (malariapillen) was voor mij het experimentele middel om de effecten van het Corona-virus tegen te gaan en mij weer beter te maken. Ik had er alles voor over om dat te worden en ben er ook van overtuigd dat het mij geholpen heeft om het virus fysiek te verslaan. Sinds kort weet ik dat een bijwerking van het middel angsten (en in extreem geval zelfs delier of psychose) kan zijn. Ik ben zo ontzettend bang geweest de eerste dagen van mijn opname; ik weet nu wat doodsangst is, tenminste ik denk het te weten. Ik wil dat gevoel nooit meer hebben. Na een paar dagen, toen het bijna niet meer dragelijk was, heb ik Oxazepam gekregen om weer wat tot rust te komen. Eindelijk kon ik weer slapen! Had ik mijn angsten maar eerder bespreekbaar gemaakt; misschien had ik het dan wat eerder gekregen..
• Ik had in het ziekenhuis een heel leger aan artsen en verpleegkundigen die aan mij gesleuteld hebben, zodanig dat ik na een week alweer naar huis mocht. Ze begeleidden mij, stelden mijn gerust, ruimden de boel weer op als ik weer eens overgegeven had, verzorgden mij en maakten mij ook af en toe aan het lachen. Aandacht is superbelangrijk! Al wordt dat bemoeilijkt door handschoenen, mondmaskers of schorten, eigenlijk door het minimaliseren van menselijk contact: je kan het blijkbaar toch geven. Dank aan de artsen en verpleegkundigen van Zuyderland (afdeling Oost 41) die me dat zo goed hebben kunnen geven.
• Heel bijzonder was het bezoekje dat ik van een kennis, ook verpleegkundige in het ziekenhuis, maar dan op een andere afdeling, kreeg. Zij kon mij net even wat meer aandacht geven en ik vertrouwde haar oordeel nog sterker, omdat ze dicht genoeg bij mij stond om mijn specifieke situatie nog beter in te kunnen schatten voor mijn gevoel, maar ook ver genoeg van mij af stond dat ik er vertrouwen in had dat ze geen zachte heelmeester zou spelen. Wederom: aandacht is superbelangrijk! Dankjewel dat je er voor me was.
• Ook kreeg ik, liggend in mijn ziekenhuisbed, talloze berichten van bekenden en onbekenden. Ik kon meerdere keren per dag beeldbellen met mijn gezin en familie; wat een uitvinding! Daarnaast kreeg ik van mijn collega's van Envida een prachtige video-compilatie waarin ze mij een hart onder de riem staken. Je kunt je niet voorstellen hoe goed mij dat deed. Alweer: aandacht is superbelangrijk! Geweldig wat jullie voor mij hebben willen betekenen. Dank daarvoor.

4 dagen na het radio-interview, hetgeen ik als het fysieke en mentale dieptepunt van mijn persoonlijke Corona-crisis bestempel, was ik alweer "fit" genoeg om naar huis te mogen.

Daar zat ik dan, of hing ik dan, die eerste momenten. Ik moest denken aan wat ze mij vertelden: reken maar op een herstel van een jaar. En: de eerste dagen zijn cruciaal; zorg dat je gauw aan het bewegen gaat. Dat ben ik gaan doen. Eerst kleine beetjes en ook soms een dag later een terugval. Maar ik merkte een zekere vooruitgang en wederom mocht ik een leger aan therapeuten om me heen verzamelen.

• De teamleider van de diëtisten-afdeling van mijn werkgever nam contact met mij op, nadat zij een smakelijke foto van mijn eerste middagmaal thuis had gezien. Het was een heerlijke uitsmijter, die overigens vooral heerlijk smaakte in mijn herinnering, want ik heb al 4 weken niet meer mijn volledige smaak- en geurvermogen. Maar goed, zij wist mij te koppelen aan één van de diëtisten en na 1 consult wist ik wat me te doen stond om mijn verloren spiermassa (-11 kg) weer op verantwoorde wijze terug te krijgen. Ik kan het hebben, een aantal kilootjes minder, maar ik was een slappe (nog steeds te zware) vaatdoek geworden. Wat mooi dat iemand het initiatief nam om me te wijzen op deze mogelijkheid om weer een stapje beter te worden!
• Ik heb met maar liefst drie fysiotherapeuten contact; wauw! Een kennis van mij kon me helpen aan oefeningen voor mijn onderrug, want die werkte nog niet mee en beperkte mij in mijn zoektocht naar meer conditie middels lopen. Tegelijkertijd nam haar leidinggevende contact met mij op en raadde mij aan eens met de in longen gespecialiseerde collega contact op te nemen. Op aanraden van hem heb ik een PowerBreathe (martelwerktuig) aangeschaft om mijn ademhalingsspieren te trainen. En eindelijk mocht ik gisteren weer eens gekneed en gekraakt worden door mijn vaste fysio. Het helpt me allemaal echt vooruit om beter te kunnen bewegen en zo weer conditie op te doen.
• In het stukje dat ging over tijdens mijn ziekenhuisopname heb ik het een aantal maal gehad over "aandacht". Dat heeft natuurlijk allemaal te maken met mentale gezondheid. Wat ben ik blij dat de afdelingsarts mij kon doorverwijzen naar de GGZ-psycholoog, die goed op mij inpraatte. Verder heb ik op eigen initiatief contact opgenomen met mijn coach en mijn psychotherapeut. Die contacten heb ik vorig jaar opgedaan toen ik heel kort tegen een burn-out aanschuurde. Voor die tijd zou ik ook nooit om hulp gevraagd hebben, maar dankzij hun eerdere inspanningen dus nu wel. Het heeft me geleerd dat werken aan je mentale gezondheid altijd ("APKtje") goed is en dat je echt niet hoeft te schromen om om hulp te vragen.

Daarnaast heb ik natuurlijk ook veel steun en liefde ervaren van het thuisfront; mijn gezin, familie en vrienden. Voor hen moet het ook min of meer een beproeving zijn geweest om een naaste zo te zien lijden. Al bij al, dankzij het leger therapeuten en iedereen die op welke manier ook voor aandacht gezorgd heeft, ben ik inmiddels zo ver dat ik het heel anders benader dan voorheen.

Wat is dan het positieve uit deze ervaring? Ik denk dat ik een beter beeld heb van hoe de balans in mijn leven eruit zou moeten zien en dat is meer dan alleen maar "meer bewegen". Daar hoort ook "meer genieten" bij en "meer samen". Ik weet nu de waarde van "aandacht" beter in te schatten en dat hoeft niet in grote attenties te zitten. Daarnaast heb ik geleerd dat ik een beter doorzettingsvermogen heb, dan ik dacht (#HawPin!) en voor mij is voor ééns en altijd duidelijk: om hulp vragen levert je direct voordeel op. In welk opzicht dan ook.

Daar ben ik dus iedereen eeuwig dankbaar voor! En om dan ook meteen wat terug te geven, hieronder een lied dat ik al jaren bewonder, maar waaraan ik door iemand herinnerd werd en wat een beetje het lijflied van mijn strijd #KeepOnFighting is geworden, zonder dat de tekst er ook maar iets mee te maken heeft. Het refrein sprak voor mij boekdelen.. I'm still alive!